วันพฤหัสบดีที่ 20 มิถุนายน พ.ศ. 2556

วงดนตรีที่ชอบของเพื่อน

คำร้อง/ทำนอง แบงค์ Clash
เรียบเรียง Ope เพลงความทรงจำครั้งสุดท้าย

เหตุผลของการจากลา จากกันและกัน
สักวันหนึ่งเธอคงเข้าใจเอง
ให้เพลงนี้เป็นพยานแห่งรักเมื่อเรานั้นเหงาใจ
แค่คิดว่าสองเราจากกันเหนื่อยใจเหลือเกิน
ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลย
จำเป็นต้องเอ่ยปากแม้ไม่อยากลา

ไม่ต้องร้องไห้ออกมาถ้าชีวิตนี้ขาดฉันไป
ฉันคงอยู่อาจไม่ใช่ตัวเป็นหัวใจ

แม้อาจเป็นสุดท้ายที่ฉันได้เจอเธอ
สุดท้ายที่ฉันได้มองเธอ
จะบอกให้ฟังและย้ำว่าฉันนั้นรักเธอ
แม้ฉันต้องจากไป แต่ภายในใจนั้นยังรัก
เธอมีค่าเกินที่ฉันจะลืม ความทรงจำครั้งนี้ไม่มีลืม

ก็รู้ รู้ที่ผ่านมาจากคนคุ้นเคย
และมีกันและกันเหมือนใครๆ
ต่อจากนี้ไปไม่มีอีกแล้วที่เราใกล้ชิดกัน
ก็รู้ว่าสองเราจากกันนั้นคือน้ำตา
แต่ว่าเวลามันรักษาใจ
และเป็นเครื่องบอกกล่าวว่าฉันคงต้องลา

ไม่ต้องร้องไห้ออกมาถ้าชีวิตนี้ขาดฉันไป
ฉันคงอยู่อาจไม่ใช่ตัวเป็นหัวใจ

แม้อาจเป็นสุดท้ายที่ฉันได้เจอเธอ
สุดท้ายที่ฉันได้มองเธอ
จะบอกให้ฟังและย้ำว่าฉันนั้นรักเธอ
แม้ฉันต้องจากไป แต่ภายในใจนั้นยังรัก
เธอมีค่าเกินที่ฉันจะลืม ความทรงจำครั้งนี้ไม่มีลืม

จะให้ลบล้างไปจากใจ ไม่มีวัน จะลืมกัน
ไม่มีวัน จะลืมกัน ไม่มีวันเลือนหายไปจากใจ

แม้อาจเป็นสุดท้ายที่ฉันได้เจอเธอ
สุดท้ายที่ฉันได้มองเธอ
จะบอกให้ฟังและย้ำว่าฉันนั้นรักเธอ
แม้ฉันต้องจากไป แต่ภายในใจนั้นยังรัก
ต่อให้ตัวต้องตายและเจออะไร
ความทรงจำครั้งนี้ไม่มีเลือน
...อ้างอิง http://sz4m.com/t647

วันพฤหัสบดีที่ 13 มิถุนายน พ.ศ. 2556

บทเพลงพระราชนิพนธ์ เพลงที่ 2

เพลงพระราชนิพนธ์ แสงเดือน หรือ เกี่ยวกับเสียงนี้ Magic Beams เป็นเพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ ๒๗ ทรงพระราชนิพนธ์ขึ้นใน พ.ศ. ๒๕๐๑ ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ นิพนธ์คำร้องทั้งภาษาอังกฤษและภาษาไทย เพลงพระราชนิพนธ์นี้มีลีลาชดช้อย อ่อนหวาน สง่างาม เหมาะสำหรับประกอบการเต้นบัลเล่ต์ จึงได้พระราชทานให้อัญเชิญไปประกอบการแสดงบัลเล่ต์ในงานสมาคมนักเรียนเก่าอังกฤษในพระบรมราชูปถัมภ์ ณ เวทีลีลาศสวนอัมพร เมื่อวันที่ ๘ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๐๑ ต่อมาได้นำออกบรรเลงในงานสมาคมนักเรียนเก่าสหรัฐอเมริกาในพระบรมราชูปถัมภ์ เมื่อวันที่ ๒๒ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๐๑

บทเพลงพระราชนิพนธ์

ฝัน
ทำนอง: พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ภูมิพลอดุลยเดช
คำร้อง: นายศรีสวัสดิ์ พิจิตรวรการ

ฝันไป
แห่งไหนไกลสุดจุดหมายมอง
ในห้วงฝันเรืองรอง
ด้วยภาพผองลำยองพร่างพราย


ฝันพลาง
ใจคว้างกลางโลกแห่งนิยาย
เรานี้หนอเดียวดาย
สุดจะหมายตายเคียงคู่ใคร


ชีพใช่ความฝัน
แต่ฉันยังฝันไป
สุดแดนใดไหน
ซึ่งใครคนนั้นครอง


ฝันไป
จนไร้จนสิ้นจุดหมายมอง
คงจักสมใจปอง
ที่เรียกร้องรักคืนกลับมา (รักชื่นคืนมา)


คืนมาหารักรอท่า
ประสาแสนเศร้า

2801